Maandenlang je kleinkinderen niet zien vanwege de coronamaatregelen: veel opa’s en oma’s hebben of hadden het er moeilijk mee. Dat geldt ook voor oppasoma en -opa Riet en Ruud de Boer uit Harderwijk. Hun jongste kleinkind werd vlak voor de crisis geboren. “We konden haar nog net één keertje in het echt knuffelen.”  

Al sinds hun oudste kleindochter dertien jaar geleden werd geboren, passen Riet en Ruud de Boer wekelijks op. Lang hoefden ze er niet over na te denken toen hun dochter vroeg of ze daarvoor open stonden. “We hebben heel spontaan ja gezegd, want het leek ons gelijk ontzettend leuk”, vertelt Ruud. Inmiddels heeft het stel zes kleinkinderen in drie gezinnen, en op vijf daarvan pasten ze voor de coronacrisis structureel op. “Doordat we de kinderen wekelijks zien, krijgen we hun hele ontwikkeling mee. Je bouwt ook echt een band op, de kinderen kennen ons heel goed”, zegt Riet.

Nog net op kraamvisite

Het was dan ook flink slikken toen de coronamaatregelen werden ingevoerd. Ruud en Riet hebben de kleinkinderen uiteindelijk tweeënhalve maand niet gezien. “Dat is een lange tijd, zeker omdat we normaal gesproken zo intensief met ze optrekken. We hebben ze ontzettend gemist”, aldus Riet. Daarbij werd jongste kleindochter Emma vlak voor de lockdown geboren. “Gelukkig zijn we nog net op kraamvisite geweest, waarbij we haar konden vasthouden en knuffelen. Maar toen ging de boel op slot en hebben we haar niet meer gezien tot drie weken geleden.”

Pittige weken

Toen ze haar voor het eerst weer zagen, lag Emma al op haar buik in de box. “Juist in die eerste maanden ontwikkelt zo’n kleintje zich zo snel. We vinden het erg jammer dat we dat hebben gemist. Normaal gesproken zouden we er juist in die eerste periode veel geweest zijn, liefst elke week wel even.” Verdrietig was het ook om er niet te kunnen zijn voor hun zoon en schoondochter. Ruud: “Emma heeft koemelkallergie en daardoor een paar hele pittige weken gehad, waarin ze veel huilde. Dat was ook voor haar ouders zwaar. We hadden graag willen bijspringen, bijvoorbeeld door de oudste van twee af en toe een nachtje mee te nemen. Maar dat kon niet.”

Filmpjes en videobellen

Gelukkig waren er de smartphones, waardoor Riet en Ruud op afstand toch betrokken konden blijven. “De kinderen stuurden ons veel foto’s en filmpjes door. En we hebben minstens elke week wel een keer contact gehad via beeldbellen. Dat is wel heel fijn aan deze tijd”, aldus Riet. “De kleintjes zijn natuurlijk snel afgeleid, maar vooral met de grotere kleinkinderen konden we zo een leuk gesprek hebben. Alsof je toch een beetje op bezoek bent.”

Gesmokkeld

Eind april hebben Ruud en Riet een keertje gesmokkeld, om een verjaardag te vieren. “Met onze dochter, haar man en hun kinderen van acht, elf en dertien hebben we toen ergens buiten afgesproken. Op afstand. Zij zijn groot genoeg om de maatregelen te snappen, dus dat zagen we wel zitten. Het was fijn om de kinderen te zien, al voelde het heel kaal dat we ze niet even konden vastpakken”, vertelt Riet. Bij de jongere kleinkinderen hebben Ruud en Riet zulke ‘afstandbezoekjes’ bewust gelaten. “Voor onze kleinzoons van twee en drie leek ons dat alleen maar verwarrend. Je kan een peuter lastig uitleggen dat oma er wel is, maar je niet bij haar mag komen.”

Eindelijk herenigd

De boodschap dat kinderen waarschijnlijk geen grote rol spelen in de verspreiding, was goed nieuws voor familie De Boer. Sinds de scholen weer open zijn, hebben opa en oma alle kleinkinderen weer gezien en ook het oppassen gedeeltelijk weer opgepakt. “Zolang iedereen gezond is en geen klachten heeft, durven we het wel aan.” Het was een gelukkig en vrolijk weerzien. Riet: “Onze kleinzoon Jip van twee kwam letterlijk op ons afgestormd. Opa, opa, oma, oma!’ riep hij alsmaar. Dan ging hij spelen, en even later kwam hij weer: ‘Opa, oma!’ Alsof hij zich ineens weer realiseerde waar hij was en even wilde checken of we er nog waren. Hij wist nog precies waar alles lag.”

Ontroerend moment

“Het was ook erg bijzonder om Emma nu eindelijk weer vast te mogen houden”, vult Ruud aan. “Het moment dat ik haar in mijn armen had, was heel ontroerend. Gelukkig voelde het meteen vertrouwd. Ze hoort er helemaal bij!” Omdat hun dochter door de coronacrisis thuis is komen te zitten, is het oppassen op de oudste drie kleinkinderen niet meer nodig. Ruud: “Dit zou na de zomer toch al stoppen, maar het is nu wel heel abrupt afgesloten. Na dertien jaar voelt dat best een beetje ‘cold turkey’.” Maar ook deze kinderen zien we gelukkig wel weer regelmatig. Waarbij de oudste nog steeds goed let op de afstand. Want: ‘Opa, ik ben al boven de twaalf hoor!’”

Op de foto: Riet en Ruud met kleinzoon Jip (2) en Emma (bijna vier maanden)