Vrienden om mee te praten, je zorgen mee te delen, leuke dingen mee te doen: het is belangrijk voor ons welbevinden. Zeker bij het ouder worden. De vrienden Wim en Wim en vriendinnentrio Tiny, Carla en Mariet vertellen over hun bijzondere, jarenlange vriendschap.
‘We zijn er voor elkaar’
Samen wandelen en daarna een bakkie koffie: voor Wim Zomer (70) en Wim Groen (67) is het vaste prik op de dinsdagochtend. De twee Amersfoortse Wims zijn al 26 jaar vrienden. Daar brengt niets verandering in, ook de diagnose Parkinson niet.
Wim en Wim kwamen 26 jaar geleden door een verhuizing bij elkaar in de kerk terecht. Wim Z.: “Onze kinderen trokken met elkaar op en zo raakten ook wij met elkaar aan de praat. We ontdekten dat we gedeelde belangstellingen hadden, bijvoorbeeld voor muziek.” Ze gingen een keertje koffiedrinken, samen naar een concert. En zo ontstond een hechte vriendschap.
De Wims zoeken elkaar regelmatig op. “Een keer uit eten, bij verjaardagen, als er een klusje gedaan moet worden”, aldus Wim G. “Maar ons vaste moment samen is de dinsdagochtend.” Dan pikt Wim andere Wim om 9 uur ’s morgens op en rijden ze naar het bos voor een stevige wandeling, gevolgd door een kop koffie. Wim G.: “En dan aan de praat hè. Gezin, kerk, maatschappij: alles komt voorbij. We lossen de hele wereldproblematiek samen op.”
Breder perspectief
Wat betekent de vriendschap voor hen? “Dat je er altijd voor elkaar bent”, zegt Wim Z. “Ik weet zeker dat als ik Wim ’s nachts zou bellen omdat er iets aan de knikker is, hij met vijf minuten voor de deur staat.” “Het gevoel dat er altijd iemand voor je klaarstaat; dat is waardevol”, vindt ook Wim G. “En dat je dingen met elkaar kunt delen. Dat doe ik met Wim – als mannen onder elkaar – toch anders dan met mijn vrouw. Wim stelt andere vragen en dat zet mij ook weer op een andere manier aan het denken. Hij biedt me een breder perspectief.” “Er zijn altijd wel dingen waar je zorgen over hebt”, vervolgt Wim Z. “Soms ook dingen waar je binnen je huwelijk verschillend tegenaan kijkt. Dat kunnen delen met een vriend, vind ik belangrijk.”
Parkinson
Dat de vrienden er in goede en slechte tijden voor elkaar zijn, bleek wel toen Wim Z. tien jaar geleden de diagnose Parkinson kreeg. “In die periode heb ik veel aan de vriendschap gehad. Wim was er en accepteerde mijn ziekte vanaf het begin volledig. Toen ik inleverde qua conditie, haakte hij ondanks zijn eigen ambities niet af voor ons toen nog wekelijkse rondje hardlopen. Hij paste zich aan zonder daar woorden aan vuil te maken. Inmiddels wandelen we.” Wat Wim Z. ook fijn vindt, is dat Wim G. de ziekte niet onnodig groot of bijzonder maakt. “We kunnen erover praten, maar hij zit er niet in van ‘o, wat verschrikkelijk voor je’. Dat waardeer ik erg.”
Twee paar schouders
“Het raakt me wel, wat je zegt,” reageert Wim G. “Mijn insteek is: ik heb een schouder en als het nodig is, kan die gebruikt worden. Maar er zijn ook zat momenten dat die schouder helemaal niet nodig is. Dan gaat de vriendschap gewoon door zoals die was.” Op hartsniveau is de vriendschap door de ziekte niet veranderd, zijn de vrienden het eens. “Hoe langer je met elkaar optrekt, hoe meer historie je met elkaar deelt. Zelf heb ik ook pittige tijden doorgemaakt met problemen in ons gezin. Toen vond ik net zo goed een luisterend oor en een brede schouder aan Wims kant.” Nu raakt Wim Z. op zijn beurt ontroerd. “Tja, je geeft er niet zo vaak woorden aan. Maar het is er wel, die band. We hebben heel wat meegemaakt samen.”
Toekomst
Hoe ziet de vriendschap er over tien jaar uit? Daar denken de twee niet veel over na, de toekomst loopt toch altijd anders dan je je voorstelt. Wim G.: “De vriendschap blijft wel, daar twijfel ik niet aan. Wat voor vorm dat precies krijgt als de Parkinson van Wim verder vordert? Dat zien we als het zover is. Mij kan morgen ook wat overkomen, of vandaag nog. Dan worden de rollen weer omgedraaid.” Wim Z.: “We hebben elkaar niet beloofd dat we tot onze dood in Amersfoort blijven wonen. Maar voorlopig blijft die dinsdagochtend een vast gegeven.” “O, daarover trouwens Wim, volgende maand ga ik op vakantie.” “Ja hoor, daar ga je al…”
Elke dinsdag praten Wim Groen (links) en Wim Zomer over de grote en de kleine dingen tijdens een flinke boswandeling.
‘We kunnen echt onszelf zijn bij elkaar’
Nog geen twintig jaar waren Tiny Hairwassers (77), Mariet de Veer (80) en Carla van Roij (73) toen ze elkaar leerden kennen in het leiderschapsteam van de jeugdclub Jong Nederland in hun dorp Den Dungen. Sindsdien delen ze lief en leed, al zestig jaar lang!
“Nou, voor mij klopt die zestig jaar niet”, begint Carla. “Ik ben jonger en kwam er later bij. Tiny en Mariet waren bij mijn bruiloft, maar die van hen heb ik niet meegemaakt.” De vrouwen leerden elkaar kennen via de jeugdbeweging Jong Nederland (een soort scouting), waar ze alle drie leiders waren. “We kwamen bij elkaar om bijeenkomsten voor te bereiden, gingen op pad om locaties te zoeken voor het kamp… Zo ontstond een band”, aldus Mariet. Ook hun mannen waren betrokken bij de jeugdbeweging en deelden in de vriendschap. Tiny: “We gingen op een gegeven moment met z’n allen een weekendje weg en dat beviel zo goed dat we er nooit meer mee zijn opgehouden.” “De weekendjes werden vakanties”, vult Mariet aan. “Eerst gingen we zonder kinderen, toen met kinderen en later, toen ze volwassen werden, weer zonder.”
Spontane plannen
Naast deze uitjes trokken de stellen samen op in het alledaagse leven in Den Dungen. En ook toen Carla met haar gezin naar Friesland verhuisde, bleef de vriendschap hecht. “We gingen regelmatig bij haar logeren”, vertelt Mariet. Tiny weet nog goed dat ze als vrouwen voor de eerste keer zonder mannen een weekendje weg planden. “Mijn man vond het niks. Maar ik dacht: als ik het nu niet doe, komt het er nooit van.” Heel wat stedentrips en saunaweekendjes volgden. Ook nu zien de vriendinnen elkaar veel, zeker sinds Carla weer in Den Dungen woont. “We gaan eens per maand samen lunchen, dat plannen we in. Daarnaast ontstaan er altijd wel spontane plannen, zoals naar de film en dan gelijk even een hapje eten”, zegt Carla. “Carla en ik bridgen samen, met Tiny zit ik bij een museumclub”, vult Mariet aan.
Diepe dalen
In al die jaren hebben de vriendinnen veel met elkaar meegemaakt, leuke én afschuwelijke dingen. Een dieptepunt was het overlijden van Mariets dochter op 21-jarige leeftijd. “Je kind verliezen, daar valt niets mee te vergelijken”, aldus Carla. “Ik weet nog dat ik dacht: hoe moet dat nu verder? Maar we zijn er samen doorheen gegaan.” Mariet: “Zij kenden Harriët ook goed en we hebben veel over haar gepraat. Dat was waardevol.” Later braken er voor Tiny moeilijke tijden aan, toen na elkaar allebei haar dochters borstkanker kregen en bij haar man een hersentumor werd ontdekt. “De laatste 2,5 jaar van zijn leven had hij veel zorg nodig en was hij zichzelf niet meer. Toen heb ik veel steun aan Carla en Mariet gehad. Ik mocht ze dag en nacht bellen.”
Weer een reisje
Weduwe Tiny vond een nieuwe liefde. Maar sinds deze partner eind 2022 heel onverwacht ook overleed, gaat ze door een lastige tijd. “Het was afschuwelijk, zo plotseling. Dan heb je vriendinnen waar je bij terechtkunt!” Ook Mariet zit in een zware situatie; ze is mantelzorger voor haar man die COPD heeft en compleet afhankelijk is van zuurstof. “Het is heel beperkend. Sinds hij twee jaar geleden ziek werd, zijn we niet meer met elkaar op vakantie geweest”, vertelt ze. Toch staat er voor eind april weer een weekendje gepland. “Hij wil het zelf, dus we gaan het proberen. Ik ben benieuwd.” Carla: “Jan hoeft zich bij ons in elk geval niet groot te houden. Al zit hij het hele weekend in pyjama…”
Wat er ook gebeurt
De drie kennen elkaar door en door, elkaars sterkten, elkaars nukken… Carla: “We kunnen echt onszelf zijn bij elkaar. En alles tegen elkaar zeggen.” “Wat ik vooral waardevol vind, is de wetenschap dat ik altijd bij deze twee terechtkan, wat er ook gebeurt”, vult Tiny aan. “Dat geeft een rustig gevoel.” Mariet stemt in: “Onze vriendschap is een basis onder mijn dagelijks leven. Ik kan me niet voorstellen hoe het zonder zou zijn.” “Toch vragen we elkaar eigenlijk maar zelden om hulp”, valt Carla in. “Maar het gevoel dat het kan, is al veel waard.” En de toekomst? “We zijn nu gelukkig alle drie gezond, maar dat kan natuurlijk zomaar veranderen. Ik heb er het volste vertrouwen in dat we er ook dan voor elkaar zullen zijn”, zegt Tiny, waarop Carla en Mariet instemmend knikken. Vriendinnen voor altijd.
Mariet (links), Tiny (midden) en Carla zijn al (bijna) zestig jaar vriendinnen.
In Rond uw Zorg en Welzijn editie #1 2024, vind u een uitgebreid artikel over de gezondsheidvoordelen van vriendschap.
Alle magazines vindt u ook terug op www.zilverschild.nl/magazine
