Bastiaan Kreek (83) was nog geen 40 toen hij hoorde dat hij beginnende diabetes type 2 had. 45 jaar later keerde hij op eigen initiatief zijn ziekte om. Hij is 25 kilo lichter, heeft geen medicijnen meer nodig en voelt zich weer goed in zijn lijf.
“Ik werkte in de zeevaart toen ik de diagnose diabetes type 2 kreeg. Op een schip dieet houden, viel niet mee. Ik heb in mijn carrière wel tachtig koks meegemaakt. Sinds mijn 53e woon ik permanent in Nederland. Met een regelmatig leven zou ik de diabetes beter kunnen reguleren, dat was het idee. Maar mijn leven bestond uit ongezonde gewoonten: om vijf uur een borreltje, veel en vet eten, een biertje voor de tv of in de kroeg. Na het eten had ik trek in zoetigheid en at ik chocola. In de auto knaagde ik zo een zak Engelse drop weg.”
De benenwagen
“Een paar jaar geleden was ik 116 kilo. Ik zat niet lekker in mijn vel en mopperde veel op mezelf. Toen ik las over mensen die hun diabetes wisten om te keren, dacht ik: dat wil ik ook. Via internet vond ik een gezondheidsstudio die me leerde wat ik wel en niet moet eten. Ik eet nu twee keer per dag een maaltijd met hoofdzakelijk groenten. Verder eet ik meer noten, bonen, olijfolie en nauwelijks nog granen, zuivel en varkensvlees. Ik pak ook vaker de benenwagen en fiets elke dag een half uur tot een uur op de hometrainer. Ik kocht een leuke bakfiets waar ik bij mooi weer een tochtje met de kleinkinderen in maak.”
25 kilo eraf
“Het resultaat? Ik ben 25 kilo lichter en van de insuline en de medicijnen af. Mijn lichaam is veranderd, ik draag broeken en hemden die ik in de twintig jaar daarvoor niet meer paste. Ook mijn bloedglucosewaarden zijn keurig. En zelfs de ernstige slaapapneu waar ik sinds vijftien jaar mee kampte, is verdwenen. Een mooie bijvangst! Mijn slaapmasker en de medicijnen leverde ik in en de longarts heeft me ontslagen. In bed lig ik als het ware in coma tot acht uur ’s ochtends.”
Gewoon doen
“De eerste twee weken was het moeilijk om niet te snaaien. Ik had ontzaglijk veel trek in zoet na het avondeten, maar na een maand was die drang weg. Nu is het een kwestie van gewoon doen. Het helpt als je zelf de noodzaak ziet en ervaart. Als ik nu mijn bed uitkom, voel ik me prettig. Soms heb ik nog trek. Dan loop ik naar de ijskast, kijk erin en doe de deur weer dicht. Een enkele keer koop ik een rookworst van de HEMA, dat is de enige verleiding waar ik soms nog aan toegeef. Eigenlijk ben ik best trots op mezelf.”
Dit artikel verscheen eerder in Diabc, het ledenmagazine van Diabetes Vereniging Nederland.
